از روشـنـی طـلـعـت رخـشـنـدۀ بـاقـر            شد نـور عـلـوم نـبـوی بر همه ظاهـر

در اوّل مـاه رجب از مشرق اعـجـاز            گـردیـد عیـان مـاه تـمـام از رخ باقـر

منشق شده از نور علیّ‌بن حسین است            این نور که نورانی از او گشته ضمائر

بر فاطمۀ بنت حسن بس بُوَد این فخر            کـآورده پـدیـد ایـن مــه تـابـنـدۀ بـاهـر

«باقر» لقب و کنیه «ابو جعفر» و او را            بوده است لقب‌های دگر، هادی و شاکر

از هر بدی و عیب و زلل اوست مبرّا            جان و تنش از «یُذهبَّ عنکم» شده ظاهر

دریای عـلـوم است و زُدایـنـدۀ اوهـام            گـفـتـار حـکـیـمـانـۀ او زیـب مـنــابـر

از یک نفسش زنده کند صد چو مسیحی            از یک نظرش دیدۀ اعمی شده باصر

یـاد آمــدش از چـهـرۀ تـابـان مـحـمـّد            با چشم بصیرت نگهش کرد چو "جابر"

عالم همه شد روشن از آن نور خدائی            شد بارور از او شجـر دین و شعـائـر

خوش باد، زمینی که هم آغوش شد او را            خوش آن که به سوی حرمش گشته مسافر

دیـگـر غـمـی از محـنـت ایّــام نـدارد            هر کس به حرم خانه او گشت مجاور

وصفش نتوان گفت حسان با سخنی چند            چون، قصّه بلند است و زبان، الکن و قاصر